Leven op zijn puurst: Valencia

Eten en drinken waar je zin in hebt

Eten, daar hoort wijn bij. Witte wijn van de oude druiven uit het achterland - macabeo, merseguera - maar Valencianen grijpen net zo makkelijk naar rood. Nuffig doen over wijn-spijscombinaties is er niet bij; Je drinkt waar je zin in hebt, eet waar je zin in hebt. Zo ging dat honderd jaar geleden al bij restaurant Pepica – toen een strandtent - en zo ging het toen Ernest Hemingway hier at met zijn vrienden in 1924, en zo gaat het nu.

Altijd weer die wijn

De Ciutat Vella, Valencia’s oude stad en dat betekent verdwalen, je zolen slijten in de smalle straatjes, bijkomen in de barokke koelte van de kathedraal en tapas eten. Rechte stoelen, tegels aan de wand, drukte en een counter vol met ibericoham, met slahartjes met ansjovis, met klipviskroketjes. Of we gaan op chic, bij Vuelve Carolina, met krokante gamba’s met een saus van gedroogde tomaat en gesouffleerde aardappel gevuld met vloeibare eidooier. 

En altijd is daar weer de wijn, de fles die gedeeld wordt, rood, wit, links en rechts uitgeschonken, zodat er weer een nieuwe bij moet. We praten, we grijnzen, we vertellen verhalen. Valencia is oud, ouder dan de Romeinen, ouder dan de Iberiërs en tegelijk bliksems nieuw, snel. De uren hier glippen door je vingers, maar je vergeet ze nooit. Valencia is leven op zijn Spaans, leven op zijn puurst.