Ik neem je mee naar Casas del Rey

De weg is goed, maar smal, en slingert je door het heuvelachtige landschap. Elke keer weer als ik deze route rij ben ik verrast door de schoonheid van het landschap: ruig en desolaat, maar ook vriendelijk en puur. Ik heb het over de route naar Casas del Rey, waar ons wijnhuis staat.

Na 8 minuten rijden kom je in Venta del Moro, een dorp met ongeveer 1.300 inwoners, een supermarkt en een bank met 2 medewerkers (2 jaar geleden waren hier nog 4 banken). Het achterland van Valencia is arm en er wonen weinig jongeren. Ik rij nog 3 km door naar mijn eindbestemming: ons wijnhuis, Bodegas Neleman in Casas del Rey. Er is slechts 1 weg naar dit kleine dorp, dat valt onder het district van Venta del Moro, 

Inmiddels begeven we ons in het prachtige Parque Natural de las Hoces del Cabriel, dat deel uitmaakt van UNESCO World Heritage. De weg waarmee je in het dorp arriveert heet Calle San Vicente en het eerste grote gebouw dat je ziet is de Neleman winery op nr 21.

Casas del Rey

Ons wijnhuis was vroeger de coöperatie, waar de boeren uit dit dorp en de omliggende omgeving hun druiven naartoe brachten om er hun wijn van te laten maken. De weegbrug, waarmee gewicht van de gebrachte druiven werd gewogen, werkt nog steeds en wordt nog altijd gebruikt door de boeren voor het wegen van olijven en amandelen.

Na een korte begroeting van Adrian, die ten tijde van mijn bezoek werkzaam was in de winery, laten we de auto staan op de parkeerplaats van ons wijnhuis en lopen we 50 meter verder het dorp Casas del Rey in.

Het dorp heeft slechts 45 inwoners in de winter, in de zomer een aantal meer. Veelal oude mensen en mensen die een huis als buitenhuis gebruiken verblijven hier. In vroegere tijden liep de weg van Madrid naar Valencia via Casas del Rey en was dit dorp ongeveer op de helft van de route. Het werd door reizigers gebruikt als veilige overnachtingsplek. Het verhaal gaat dat zelfs de koning hier een keer overnacht heeft.

'Samen' zit in de cultuur

We gaan te voet naar de enige bar van het dorp, die wordt gerund door Mari Carmen, om te genieten van haar kookkunsten. Zij vervult met deze plek een belangrijke rol in de kleine gemeenschap: ze voorziet ouderen van eten en een plek om samen te komen. Als wij aanschuiven verbaas ik me erover dat het zo druk is. Het is middag en er zit een aantal mensen aan de bar met een glas bier, te wachten op de dokter die 1 keer in de week in de bar spreekuur houdt! Ook voor medicijnen en de hoognodige dingen die je vergeten bent in de supermarkt te halen kun je bij haar terecht.

De lunches in Spanje zijn lang en uitgebreid en beginnen om 14.00 uur. Tot die tijd is het ochtend in Spanje. Na de heerlijke lunch loop ik naar ons Neleman wijnhuis aan de rand van het dorp met uitzicht op bosrand en wijnvelden. Ons huis is gevestigd in de oude dorpsschool, gebouwd in 1800 van zandsteen, afkomstig uit deze regio. De zonsopgang is spectaculair en het leven is totaal anders dan wat wij hier in Nederland gewend zijn.

Casas del Rey ligt nog in de provincie Valencia maar zit vlak tegen La Mancha aan. Mari Carmen van de bar legde eerder uit dat ze zich meer residente de La Mancha voelt dan Valenciaanse. In Spanje heb je veel verschillende dialecten en de meeste mensen uit La Mancha verstaan Valenciaans niet. Het lijkt ook meer op Catalaans dan op standaard Spaans.

Na de check in het huis wandelen we terug naar de winery en gaan tot 19.00 uur aan de slag met het bottelen van onze Bobal 2017.

Ik verblijf deze keer 2 weken in Casas del Rey en zodra Casto, die ons tijdelijk helpt in de winery. Net als ik besef dat ik het weekend alleen ben, word ik uitgenodigd voor een Spaanse lunch bij hem en Jorge en hun vrouwen. Ik neem een fles gekoelde Tardana mee.

Ik heb moeite met het vinden van het huis, omdat ik hier nog niet eerder was geweest en vraag de weg aan de oude dame, die ik een dag eerder voor de eerste keer hartelijk groette. Ze brengt me naar het huis voor de lunch en blijkt de moeder te zijn van Casto! Het eten staat al klaar en wordt deels buiten op een hout gestookt vuur bereid. Het eten en gezelschap zijn heerlijk, zelfs met mijn gebrekkige Spaanse taalkennis (ik leer het helaas heel langzaam). Een van de hoogtepunten is dat de oude dame van 90 jaar vertelt, dat ze gisteren spontaan verliefd op me is geworden, omdat het niet gebruikelijk is dat iemand die ze niet kent met een glimlach 'goedemorgen' zegt. Ik geef aan dat ze er vriendelijk en prachtig uitziet, waarop ik een omhelzing en zoen krijg en ze haar levensverhaal wil vertellen over de oorlog, maar dat wordt door de andere gasten met een lach afgekapt.

Het was een lange, maar prachtige lunch die me nog lang zal heugen.

Hartelijke groet uit Casas del Rey!

Derrick Neleman